اتصال دهنده DIN

اتصال DIN یک اتصال الکتریکی از کانکتورهای فیبر نوری است که در ابتدا در اوایل دهه 1970 توسط Deutsches Institut für Normung (DIN) ، سازمان استاندارد ملی آلمان ساخته شد. استانداردهای DIN برای اتصالات مختلف وجود دارد، بنابراین اصطلاح “اتصال DIN” به تنهایی هیچ نوع اتصال خاصی را مشخص نمی‌کند مگر اینکه شماره سند استاندارد DIN مربوطه اضافه شود (به عنوان مثال “اتصال DIN 45322”). برخی از استانداردهای اتصال DIN عبارتند از:

• DIN 41524، برای اتصال دهنده‌های دایره‌ای که اغلب برای سیگنال‌های صوتی یا برخی سیگنال‌های دیجیتالی مانند MIDI استفاده می‌شود.
• اتصالات مستطیلی DIN 41612 برای اتصال کارت‌های پلاگین به صفحه پشت یا مادربرد استفاده می‌شوند.
• اتصالات D-subminiature DIN 41652 D برای داده‌های کامپیوتری و ویدیوها استفاده می‌شوند
• اتصالات کواکسیال خودرو DIN 41585

اتصال دهنده DIN

در زمینه الکترونیک مصرفی، اصطلاح “کانکتور DIN” معمولاً به عضوی از خانواده کانکتورهای دایره‌ای گفته می‌شود که در ابتدا توسط DIN برای سیگنال‌های صوتی آنالوگ استاندارد شده‌اند. برخی از این اتصالات همچنین در برنامه‌های ویدیویی آنالوگ، برای اتصالات برق و رابط‌های دیجیتال مانند MIDI (DIN 41524) یا صفحه کلید IBM PC و اتصالات صفحه کلید IBM AT (DIN 41524، اتصالات بعدی PS / 2 برای صفحه کلید و ماوس) استفاده شده است. اتصالات Mini-DIN هستند). استانداردهای DIN اصلی این اتصالات دیگر چاپ نمی‌شوند و با استاندارد بین المللی معادل IEC 60130-9 جایگزین شده‌اند. در حالی که اتصالات DIN به صورت سطحی شبیه به رابط‌های حرفه‌ای XLR به نظر می‌رسند اما سازگار نیستند.