روش های اتصال فیبر نوری
صنعت FTTH در سال‌های اخیر به طور تصاعدی رشد کرده است که منجر به تغییراتی در روش‌های استقرار شبکه‌ها و روش‌های مورد استفاده برای اتصال کابل‌های فیبر نوری شده است. تکامل فناوری اکنون اتصالات فیبر نوری موفق را در بیشتر محیط‌ها ممکن می‌سازد، اما تفاوت‌هایی بین روش های اتصال فیبر نوری وجود دارد. این روش‌ها، مزایا و معایبشان را امروز با هم بررسی می‌کنیم.
روش های اتصال فیبر نوری
صنعت فیبر به خانه (FTTH) در سال‌های اخیر رشد چشمگیری داشته است. این صنعت منجر به تغییراتی در روش‌های استقرار شبکه‌ها و روش‌های مورد استفاده برای اتصال کابل‌های فیبر نوری شده است. در گذشته، فقط در محل‌های خاصی امکان انجام جوش مکانیکی، جوش اسپلایس و یا استفاده از کانکتورها بود که به دلیل حساسیت آنها عموماً به مناطقی با محیط کنترل شده محدود می‌شد. تکامل فناوری، اکنون امکان ایجاد اتصالات فیبر نوری موفقی را با استفاده از هر یک از این روش های اتصال فیبر نوری در اکثر محیط‌ها امکان پذیر می‌کند. با این حال، هنوز تفاوت‌هایی بین روش‌های مختلف وجود دارد که انتخاب روش مناسب برای هر عملکردی را مهم می‌کند.
در اینجا، ما هر یک از این روش‌ها را تجزیه و تحلیل کرده و بیشترین نرخ موفقیت هریک را در شرایط مختلف مشخص خواهیم کرد.
اتصالات فیوژنی
اتصال فیوژن مطمئن‌ترین روش برای اتصال دو فیبر نوری به یکدیگر است و کمترین تلفات نوری را ارائه می‌دهد. از نقطه نظر قابلیت اطمینان، اتصالات فیوژن با محافظ اتصال حرارتی انقباض قابل اطمینان‌ترین روش در بین روش های اتصال فیبر نوری در نظر گرفته می‌شوند. امروزه هزینه دستگاه‌های فیوژن نسبت به گذشته کاهش یافته است و افزایش فراوانی آنها باعث شده که بیشتر از قبل در دسترس باشند. با وجود اینکه این روش در مقایسه با روش‌های دیگر نیاز به آمادگی نسبتاً بالایی از طرف نصاب دارد، اسپلایسرهای مدرن کار را بسیار آسان‌تر می‌کنند.
اتصالات مکانیکی
اتصالات مکانیکی از قابلیت اطمینان کمتری برخوردار بوده و تلفات بیشتری نسبت به روش‌های اتصال فیوژن دارند. برخی از اپراتورها در مورد ژل مورد استفاده برای دستیابی به اتصال بین دو فیبر هنگام استفاده از چنین اتصالات مکانیکی در کاربردهای خارج از کارخانه نگرانی دارند. همچنین هیچ روشی وجود ندارد که نشان دهد اتصال به درستی انجام شده است یا خیر (در حالی که یک نشانه بصری برای دستگاه‌های فیوژن با بررسی اتصال بر روی صفحه نمایش وجود دارد). نصب این اتصالات مکانیکی نسبتاً آسان بوده و نیازی به تجهیزات گران قیمت مانند اسپلایسر و یا نصاب خبره ندارند.
کانکتورها
کانکتورهای مونتاژ شده در کارخانه:
کانکتورهای مونتاژ شده در کارخانه تا زمانی که دستورات تعیین شده و استاندارد را رعایت کنند و از مواد با کیفیت استفاده شود عالی کار می‌کنند. اگر استانداردهای مربوط به هندسه سطح، IEC 61755-3، رعایت شود، از فرول‌هایی با مواد پایدار (ترجیحاً مواد زیرکونیومی) در محفظه‌های محافظت شده استفاده شود، کانکتورها در هنگام اتصال به سطوح به اندازه کافی تمیز، پایدار باقی می‌مانند (و تماس فیزیکی خوبی بین فیبر نوری برقرار می‌شود). درجات مختلف تلفات مانند درجه B (0.25 dB) و درجه C (0.5 dB) مطابق با IEC 61755-1 موجود است.
برای اطمینان از عملکرد مناسب این کانکتورها، استفاده از کابل‌هایی با ویژگی‌های استاندارد، مانند ژاکت‌هایی با انقباض کم، حرکت کافی لوزتیوب‌ها و کشش کم فیبر نوری، مهم است. بسیاری از کابل‌ها یک پدیده انقباض برگشت ناپذیر را در ژاکت کابل یا تایدبافر کابل نشان می‌دهند که باعث پیچیدن فیبر در داخل کابل و کانکتور می‌شود. در دماهای پایین، تلفات نوری می‌تواند به علت این اثرات کابل به طور تصاعدی افزایش یابد. کانکتورهای MPO نسبت به آلودگی بسیار حساس هستند. تمام سطح فرول باید از نظر وجود ضایعات بررسی شود، در غیر این صورت تماس فیزیکی فیبر به فیبر حاصل نخواهد شد. این کانکتورهای مونتاژ شده در کارخانه سطح تلفات را تضمین می‌کنند، به همین دلیل است که معمولاً گرانتر از کانکتورهای مونتاژ شده در زمین هستند. با تمام موارد گفته شده این مورد نیز از روش های اتصال فیبر نوری محسوب می‌شود.
کانکتورهای میدانی:
کانکتورهای قابل نصب میدانی در نسخه‌های اتصال مکانیکی و فیوژنی، تلفات بیشتری نسبت به کانکتورهای مونتاژشده در کارخانه دارند. هیچ نشانه خوبی مبنی بر اینکه کانکتور به درستی نصب شده است وجود ندارد. این موضوع تداخل توان مودال (MPI) را مهم می‌سازد، زیرا داشتن دو یا چند اتصال فیبر نوری در فاصله کوتاهی از یکدیگر می‌تواند منجر به تضعیف شدید وابسته به طول موج در صورتی که یکی از اتصالات تلفات زیادی داشته باشد، شود. قابلیت اطمینان در کارخانه بیرونی به شدت به ویژگی‌های کابل (مانند انقباض ژاکت کابل دائمی، حرکت بافر و رشد فیبر) بستگی دارد. این کانکتورها می‌توانند مقرون به صرفه‌ترین باشند، با این حال، باید دقت شود که کجا و چگونه از آنها استفاده شود تا یکپارچگی شبکه به خطر نیفتد.
کجا از کدام نوع اتصال استفاده کنیم؟
تعیین مناسب‌ترین نوع اتصال به پارامترهای زیادی بستگی دارد. به عنوان مثال، در جایی که قابلیت اطمینان شبکه بسیار مهم است، اتصال فیوژنی بهترین گزینه است. اتصال مکانیکی جایگزین مناسبی برای تعمیر کابل است، اما بسته به کیفیت می‌تواند در طول زمان، به ویژه در محیط‌های خارجی، تحت تأثیر قرار گیرد. کانکتورهای مونتاژ شده در کارخانه بهترین گزینه برای کابل‌های مورد استفاده در محیط‌های بیرونی هستند، جایی که اطمینان از اتصالات باید تضمین شود. استفاده از کانکتورهای ساخته و مونتاژ شده در کارخانه در سال‌های اخیر رشد کرده است، زیرا امکان نصب سریع‌تر را فراهم می‌کنند و دارای ضمانت ضد نشت توسط سازنده هستند. کانکتورهای نصب شده در محل پروژه (کانکتورها میدانی) یک جایگزین ارزان قیمت و سریع هستند، مشروط بر اینکه خطری برای شبکه وجود نداشته باشد.
به طور کلی، بدون شک اتصال فیوژنی در روش های اتصال فیبر نوری از نظر کیفیت و قابلیت اطمینان بهترین گزینه است. البته کابل‌های با کانکتورهای مونتاژ شده در کارخانه جایگزین بسیار مناسبی هستند، زیرا با وجود اینکه تلفات آنها به اندازه‌ی فیوژن کم نیست، بازهم امکان اتصال فیبرها با سرعت و عملکرد مناسب را فراهم می‌کنند. کانکتورهای نصب شده در میدان نیز می‌توانند در مواقع مناسب مورد استفاده قرار گیرند، اما با توجه به تعدادی از عواملی که بر کیفیت آنها تأثیر می‌گذارد، گاهی باید استفاده از آنها را محدود کنیم تا جایی که خرابی‌های احتمالی بر عملکرد شبکه تأثیر نگذارد. در نهایت، اتصالات مکانیکی جایگزین خوبی برای تعمیرات سریع هستند، اما قابلیت اطمینان طولانی مدت آنها را برای استفاده در خارج از کارخانه مناسب‌تر می‌کند.
انتخاب آسان نیست، مخصوصاً وقتی صحبت از متعادل کردن هزینه، کیفیت، سرعت استقرار و عملکرد طولانی مدت باشد. راه حل انتخاب شده هرچه باشد، باید اطمینان حاصل شود که کانکتورها از مواد با کیفیت بالا ساخته شده باشند، و تست‌های مربوطه را پاس کرده باشند، در غیر این صورت کیفیت و طول عمر شبکه‌ها می‌تواند به خطر بیفتد.
منبع: commscope
